بزرگی می‌گفت شاید کاری که از نظر دیگران اشتباه تلقی می‌شود از نظر انجام‌دهنده آن یک کار درست و یک انتخاب بجا باشد که باید به آن نگاه هم به درستی احترام گذاشت. اصولاً این طرز تفکر نزد برخی از مسئولان ورزش کشور وجود دارد؛ همان‌هایی که بسیاری از کارهای همکاران خود را اشتباه دانسته و خود را مبری از هرگونه اشتباه می‌دانند و همان‌هایی که مدام از به ظاهر اشتباه دیگران حرف می‌زنند و با آن حرف‌ها برای خود مصونیت طلب می‌کنند. کارهایی که متأسفانه هیچ‌گاه تصور صحیح بودن آنها به ذهن آن دسته از مدیران ورزشی خطور نکرده و نمی‌کند. وقتی می‌بینیم همه امکانات و همه امتیازات از آن مسئولان ورزشی و نزدیکان به آنهاست باید بپذیریم که زیرمجموعه‌ها نیز این حق را دارند که از امتیاز و ویژگی‌های خود به بهترین شکل ممکن استفاده کنند. همان‌هایی که همواره شایسته و قابل احترام بوده و هستند. اما برخی از مسئولان و مدیران ورزش به دلیل اینکه خودشان دیده شوند به زعم خود این اجازه را از آنها سلب می‌کنند تا به چشم بیایند. مسئولانی که اشتباهات خود را یا نمی‌بینند و یا اینکه نمی‌خواهند که ببینند و همین مسئله عاملی می‌شود تا مدام چشم آنها به دنبال یافتن اشتباهات دیگران به این سو و آن سو خیره شود. مدیران و مسئولانی که عادت کرده‌اند که کسی اشتباه آنها را ببیند و احیاناً آن را بازگو نکند اما این حق را به اشتباه برای خود قائل هستند که این دیگران هستند که مرتکب خطا و اشتباه می‌شوند و وظیفه آنهاست که آن اشتباهات را به آنها گوشزد نمایند. کار نادرستی که متأسفانه رابطه بین افراد راسست و نگاه‌های همراه با احترام را به نوعی عوض می‌کند. پس بپذیریم که بازگو کردن به ظاهر اشتباه دیگران به تعبیری پوشش کارهای اشتباهی است که خودمان انجام می‌دهیم و آنها را نمی‌بینیم اما دیگران به خوبی آنها را دیده و به وقتش آنها را بازگو خواهند کرد.
محمدرضا نصرالله زاده