هفته گذشته خبرفیت دومین سالگرد آغاز به کارش را همان‌طور که انتظار می‌رفت، غریبانه جشن گرفت. جشن و یا بهتر بگوییم دور همی که در آن فقط خود بر و بچه‌های خبرفیت حضور داشتند. آنها در یک محفل کاملاً خودمانی نشستند و ساعت‌ها درباره کار و نقاط مثبت و منفی آن با یکدیگر بحث کردند. آنها به مصداق این مثل که سلمانی‌ها هرگاه بی‌کار می‌شوند، سر خود را می‌تراشند بدون آن که مورد تفقد تشکیلات خاص و یا قهرمانان و بزرگانی که طی یک سال خبرفیت از آنها یاد کرده و می‌کند قرار بگیرند، با پیام‌های مردمی که دریافت کرده بودند سر به آسمان ساییدند و از خدا به خاطر کاری که انجام داده بودند تشکر کردند. باور کنید نمی‌دانیم چه اتفاقی دارد در جامعه ورزش می‌افتد و چرا به این اندازه برخی از مدیران ورزش و ورزشکاران کم‌محبت و قدرنشناس شده‌اند. همان مدیرانی که به خاطر پس و پیش شدن یک نقطه زمین را به آسمان می‌دوزند و تهدید می‌کنند و هل‌من مبارز می‌طلبند. همان ورزشکارانی که حق خود می‌دانند که همیشه در رسانه‌ها باشند، اما هیچ وظیفه‌ای را برای خود متصور نیستند…
به گفته دوست و دشمن خبرفیت اتفاق خوب و بزرگی در رشته بدنسازی و پرورش اندام بود. اتفاقی که حالا به صورت تنها نشریه مکتوب هفته‌ای یک بار و آن هم چهارشنبه‌ها به بررسی اخبار جامعه بزرگ بدنسازی و پرورش اندام می‌پردازد. خبرفیت، تحولی شگرف در رشته بدنسازی و پرورش اندام بود تحولی که به رغم بی‌توجهی‌ها کار خودش را کرده و می‌کند و هیچ انتظاری هم از هیچ کس نداشته و ندارد. همان‌هایی که همیشه یاد گرفته‌اند که تنها متوقع باشند و در آیینه زندگی، تنها خودشان را ببینند و به دیگران توجهی نداشته باشند. اما باشد چرا که ما سال‌هاست که به این نوع بی‌مهری‌ها عادت کرده و می‌دانیم که برای موفقیت تنها باید به خدا، خودمان و دوستان همکارمان اتکا کنیم که این کار را نیز انجام می‌دهیم.