خبرفیت-نیما خانزاده که چندی پیش در مسابقات فیلیپین با یک طلای خوش رنگ افتخار آفرینی کرد، با انتشار پستی حمایتی برای وحید اکبرزاده سرمربی تیم ملی خبرساز شد. پستی که کم حاشیه نداشت و عده ای او را متهم به جانبداری یک طرفه از اکبرزاده کردند. به همین بهانه گفت‌وگویی با نیما انجام دادیم که در ادامه آن را می خوانید.
بی احترامی به مربی قشنگ نیست
اول از همه باید بگویم وحید اکبرزاده کسی است که در همه حال به شاگردانش کمک می کند. خودم بارها در مسابقات در بدترین ساعات با او تماس گرفتم و آقا وحید با جان و دل راهنمایی ام کرد. من مخالف بی احترامی به مربیان هستم. آنهم مربی که رزومه اش مشخص است و این دوستان اگر بخشی از افتخاراتش را داشتند جواب سلام ما را هم نمی دادند.
جای معرکه گیری اخلاق حرفه‌ای داشته باشیم
یک ورزشکار باید جدا از طی کردن مسیر قهرمانی، پهلوانی را هم بلد باشد. بی انصافی بود که دوستان با معرکه گیری به سرمربی تیم ملی بی احترامی کردند. آنهم کسانی که ادعای قهرمانی و حضور در تیم ملی را داشتند اما وقتی نتیجه را باختند به زمین و زمان اهانت کردند. ورزشکار حرفه‌ای کسی است که اخلاق را رعایت کند. چقدر قشنگ بود اگر این دوستان با احترام از استیج پایین می آمدند و یک مصاحبه حرفه‌ای می کردند. ولی افسوس که فقط ادعا در این ورزش حرف اول را می زند. قهرمانی نه به مدال است نه به مقام، قهرمان مردم باش!
مظاهر با اختلاف از همه بهتر بود
من هم در فیلم ها و هم عکس ها دیدم که بدن مظاهر تابانی از سایر رقبا با اختلاف بهتر بود. اینکه یک ورزشکار وزنش بالا باشد دلیل نمی شود اولی را به او بدهند. باید بگویم جنگ اصلی بین محمود محقق و مظاهر تابانی بود نه کسان دیگر. بدن محقق هم درشت و بزرگ بود ولی مظاهر بالانس داشت.
بدن ۱۲۰ کیلویی دوز داروی بالاتری می طلبد
من شنیدم بعضی دوستان می گفتند به خاطر دوز دارویی بالا به وحید اکبرزاده خرده گرفتند. بدن آن ورزشکاری که این حرف را زد ۱۲۰ کیلو بود. معلوم است چنین بدنی دوز داروی بالاتری می طلبد. فرقی ندارد آن مربی اکبرزاده باشد یا شخص دیگری.
لیست تیم ملی می توانست ۲ تا ۳ تغییر داشته باشد
ببینید انتخابی تیم ملی مثل شیر یا خط می ماند. ورزشکاران یکبار این را متوجه شوند که انتخابی درصد موفقیت آن ها را مشخص نمی کند و حضور در آن ریسک است. به نظر من باید ۲ تا ۳ تغییر در این لیست اعمال می شد. به طور مثال در دسته ۳ بادی کلاسیک نظرم این بود که انتخاب ها درست نبوده است.
بیخیال مسابقه دادن شدم
کاری که باید می کردم را در این سال ها کرده ام. با ۴ طلای مختلف به قول دوستان پوکر کردم و دیگر صلاح دانستم روی استیج نروم. البته برایش هم دلیل دارم. به نظرم با این شرایطی که وجود دارد ایرانی ها در هر مسابقه ای که شرکت می کنند قهرمان هستند و کار بزرگی کرده اند. من هم دیگر هدفی برای مسابقه دادن ندارم. کارشناس تربیت بدنی هستم پ می خواهم بیشتر به مباحث علمی بپردازم.