خبرفیت-کارگر است و در یک کارگاه ساختمانی کار می‌کند. ۳۴ سال سن دارد و هنوز در آرزوی داشتن یک عنوان آسیایی و جهانی می‌سوزد. مانند همه بر و بچه‌های خوب جنوب سیه‌چرده است و اشک‌هایش در پهنای صورتش به خوبی نمایان می‌شود. طبیعی بود که خیلی ناراحت باشد. اشک می‌ریخت و به دوردست‌ها خیره می‌شد. وقتی کنار ما آرام گرفت، درد دلش را این‌گونه برایمان تعریف کرد:دو سال است که دارم شب و روز تمرینمی‌کنم و در تمام این مدت هم در رژیم بوده‌ام. نمی‌دانم چه باید بگویم اما می‌دانم که در بهترین جایی که می‌توانستم خودم را نشان دهم، بدبیاریآوردم. هنوز در شوک هستم و نمی‌دانم چرا باید این اتفاق برای من بیفتد. باور کنید اگر می‌دانستم در این مسابقات مقام نمی‌آورم، اصلاً به چیننمی‌آمدم اما مطمئن بودم در وزن خودم به راحتی مدال طلا خواهم گرفت و حالا می‌بینم که مدالم به ورزشکار دیگری داده شد. اتفاق خیلی بدیبود، اتفاقی که اصلاً مقصرش من نبودم. البته این را هم بگویم که دنبال مقصر نمی‌گردم اما مطمئن هستم شرایط می‌توانست خیلی بهتر از اینهاباشد. من نمی‌دانم مقصر کیست، اما هر کس که بوده را به خدا واگذار می‌کنم و هرگز او را نخواهم بخشید. من هنوز به خوبی نمی‌دانم چه اتفاقیبرای من افتاده است. هنوز نمی‌دانم جواب خانواده و مردم شهرم را چه بدهم. مردم شهری که برایم تدارک جشن قهرمانی دیده بودند و حالا من بایدسرافکنده نزد آنها برگردم و شرمنده روی آنها شوم اما می‌دانم آنها به خاطر اتفاقی که ناخواسته برای من در چین افتاد، مرا خواهند بخشید و من نیزاینجا این قول را به آنها می‌دهم که با کسب یک مدال خوشرنگ طلا بدبیاری چین را در نخستین رقابت پیش‌رو جبران کنم.